Def (Daf, Tef), ince bir derinin gerildiği ahşap bir kasnaktan oluşan vurmalı bir çalgıdır. Parmak darbeleriyle çalınır.
Timber’e benzerdir ancak daha büyük ve daha pes tondadır. İslam sonrası İran’da müzik eserlerinde, şiirlerde ve ritüel anlatımlarında defin ritim tutma ve melodiyi destekleme görevi vurgulanır.
Ahşap kasnağın çevresine küçük halkalar takılır; daha iyi ses için geyik derisi kullanıldığı belirtilir.
Eskiden küçük deflere “Khomak / Khombak” denirdi; hatta el çırpmaya bile bu ad verilirdi. Halkalarla süslü deflere “Calacel” denir. Savaşlarda büyük, korkutucu sesli “Calacel”ler kullanılırdı.
Def, özellikle Orta Doğu’da yaygındır: Suudi Arabistan, Umman, Türkiye, Irak ve Azerbaycan’da yoğun olarak çalınır. Son yıllarda İran’da da def büyük ilgi görmektedir. Kürdistan ve Kermanshah bölgelerinde mistik ritüeller nedeniyle defin prestiji çok yüksektir. Kâdirî ve Yarsan toplulukları ritüellerinde defi başlıca çalgı olarak kullanır.
